P R E S S A R C H I V E

Richard van Leeuwen staat in 2002 voor het achtste (!) jaar achter elkaar in de top vijf van de beste hardrock/metal drummer in de Benelux". Dat lijstje wordt samengesteld door de lezers van de Slagwerkkrant.

Opmerkelijk, want Richard drumt in Slipper Heroes, een coverband: "De ene avond raggen in Nighttown en de volgende avond lekker een beetje bijkomen op een bruiloft." Misschien nog opmerkelijker is dat Richard door de wol geverfd is als drummer bij behoorlijk succesvolle metalbands Threnody en Frozen Sun. Tijd voor een overzicht.

Richard is al een bekend en gewaardeerd drummer als hij gaat spelen bij Threnody. In een interview vertelt een voormalig bandlid van Threnody over het begin van de samenwerking:

"Toen onze vorige drummer John Suyker besloot zich op zijn studie te storten, plaatsten wij een advertentie in de Aardschok. Richard reageerde, kwam langs, jamde, leerde in no-time ons hele debuut uit z'n hoofd, verbouwde en passant de partijen en besloot te blijven. Pas later hoorden we dat hij in Flyer had gezeten en zagen we zijn naam in de Slagwerkkrant op de vijfde plek in de lezerspoll! Wisten wij veel dat we zo boften?!"

Na de promotietour voor het tweede Threnody-album, "Bewildering Thoughts", stapt Richard uit Threnody. Ernst van Ee neemt zijn plaats op de drumkruk in. Enige tijd later treedt Richard toe tot een andere metal band: Frozen Sun. Toch besluit hij die band te verruilen voor de bruiloften en partijen met zijn huidige (cover)band Slipper Heroes. In een interview met de Slagwerkkrant (november 1998) geeft Richard uitleg:

"Mensen zullen waarschijnlijk denken dat die Van Leeuwen gek is geworden. Die begrijpen niet dat ik uit een in hun ogen succesvolle band ben gestapt: we tourden toch, we maakten toch cd’s? Die mensen denken natuurlijk dat ik helemaal doorgedraaid ben als ik vertel dat ik nu in een coverband zit en dat ik het geweldig naar mijn zin heb. Maar ik ben weer vrij!"

"Ik had het eigenlijk al meegemaakt met mijn vorige bands Flyer en Threnody, maar bij de derde keer heb ik blijkbaar pas m’n lesje geleerd. Het leek allemaal prachtig te gaan. Goeie debuut-cd, Unspoken, die goed ontvangen werd, videoclips die op TMF en MTV te zien waren, en touren met grote namen als Gorefest en zelfs Faith No More. En toch bleek het allemaal niet genoeg. Er werden toch niet genoeg cd’s verkocht, die clips werden ook maar door een handjevol mensen gezien, en ga zo maar door. Het was allemaal niet genoeg om zelf geld te verdienen met Frozen Sun: alles werd weer in de band geïnvesteerd. Ik betaalde zelfs mijn eigen stokken en vellen zelf!"

Een bewuste keuze dus. Het lijkt erop dat speelplezier voor Richard voorop staat. De drummer vertelt verder:

"Het spelplezier ging razendsnel achteruit. De toetsenist hield het op een gegeven moment voor gezien, en toen zijn we gaan optreden met een tape waarop zijn inbreng stond en een clicktrack op mijn koptelefoon. De optredens waren echt een productie die je afdraaide. Er was geen lol meer aan te beleven. En nu drum ik bij de Slipper Heroes en dat bevalt me prima. Ik heb weer lol in het spelen, en dat twee a drie keer in de week. Ik trek weer gekke bekken naar de bassist en hij naar mij. Er wordt weer gedold."

Toch kan Richard de metal niet helemaal loslaten en gaat spelen in Chen Mo: "a pure crossover mix of metal, rock and hiphop." Hierin zitten ook enkele ex-leden en oud-collega's van Frozen Sun. In 2002 treden ze op als voorprogramma van Machine Head.

Door Lex Stolk

Het metalsprookje dat Frozen Sun heet, leek zo mooi. De debuut-cd Unspoken van twee jaar geleden ‘deed een ruis gaan door metalland’, aldus de inmiddels uit het verhaal gestapte drummer Richard van Leeuwen: ‘In het begin ging het heel hard, maar al snel ging het allemaal veel langzamer. Toen Frozen Sun voor mijn gevoel stilstond, ben ik eruit gestapt.’

Richard van Leeuwen (29) heeft veel nagedacht over de afgelopen drieenhalf jaar met Frozen Sun. Hij heeft het op papier gezet, en nu geeft hij tekst en uitleg. Uitleg over waarom hij de metal van Frozen Sun verruilde voor de bruiloften en partijen met zijn huidige (cover)band Slipper Heroes. Maar eerst wil Richard van Leeuwen twee dingen kwijt. ‘Mensen zullen waarschijnlijk denken dat die Van Leeuwen gek is geworden. Die begrijpen niet dat ik uit een in hun ogen succesvolle band ben gestapt: we tourden toch, we maakten toch cd’s? Die mensen denken natuurlijk dat ik helemaal doorgedraaid ben als ik vertel dat ik nu in een coverband zit en dat ik het geweldig naar mijn zin heb. Maar ik ben weer vrij!’

Van Leeuwen vertelt wat er in zijn ogen misging met en bij Frozen Sun. ‘Ik had het eigenlijk al meegemaakt met mijn vorige bands Flyer en Threnody, maar bij de derde keer heb ik blijkbaar pas m’n lesje geleerd. Het leek allemaal prachtig te gaan. Goeie debuut-cd, Unspoken, die goed ontvangen werd, videoclips die op TMF en MTV te zien waren, en touren met grote namen als Gorefest en zelfs Faith No More. En toch bleek het allemaal niet genoeg. Er werden toch niet genoeg cd’s verkocht, die clips werden ook maar door een handjevol mensen gezien, en ga zo maar door. Het was alle-maal niet genoeg om zelf geld te verdienen met Frozen Sun: alles werd weer in de band geinvesteerd. Ik betaalde zelfs mijn eigen stokken en vellen zelf!’

Een jaar geleden viel voor mij het doek eigenlijk definitief. Mojo Concerts en onze platenmaatschappij DSFA trokken hun handen van ons af: we brachten niet genoeg geld in het laatje. Dat betekende dat we dus zelf optredens moesten gaan regelen en zelf onze tweede cd moesten bekostigen. Die cd, Headtrips, is nog wel opgenomen, maar dat was zo’n ongelofelijk frustrerende periode. Veel discussie, ruzies en getouwtrek onderling. Ik heb letterlijk moeten vechten voor een plaatsje in de mix. Ik heb thuis nog proefcd’s liggen waarop nauwelijks drums te horen zijn. Of waar de drums zich door een dikke, luie laag van noise gates probeert heen te slaan. Uiteindelijk valt het eindresultaat nog wel mee omdat ik steeds in de studio aanwezig was.’

‘Het spelplezier ging razendsnel achteruit. De toetsenist hield het op een gegeven moment voor gezien, en toen zijn we gaan optreden met een tape waarop zijn inbreng stond en een clicktrack op mijn koptelefoon. De optredens waren echt een productie die je afdraaide. Er was geen lol meer aan te beleven. Toen heb ik op een gegeven moment gezegd dat ik nou toch ook wel eens betaald wilde worden en toen kon dat plotseling wel, maar toen waren de audities voor een andere drummer al aan de gang. Maakte eigenlijk ook niets meer uit, want ik wilde toch stoppen.’

‘En nu drum ik zo’n drie maanden bij de Slipper Heroes, en dat bevalt me prima. Ik heb weer lol in het spelen, en dat twee a drie keer in de week. Ik trek weer gekken bekken naar de bassist, en hij naar mij. Er wordt weer gedold. Ik speel veel vrijer dan bij Frozen Sun, al is het natuurlijk wel veel ingetogener en ietsje meer standaard. We spelen van Bob Marley tot Nirvana. Als we bruiloften doen, zul je geen ‘Live’ of iets dergelijks horen, maar we doen ook het clubcircuit, en dan kan ‘Live’ weer wel. De ene avond raggen in Nighttown en de volgende avond lekker een beetje bijkomen op een bruiloft.’

In concert Zondag 3 september 1995: 17.00 Threnody met Richard van Leeuwen - Tama / Zildjian (Serlui)

THRENODY - metalband vrij en virtuoos

Een primeur op Music & Harmony. Niet eerder speelde een metalband tijdens het festival. Onterecht, zeker in het geval van Threnody; een band die een aantal zeer bijzondere muzikanter herbergt, waaronder de Tama/Zildjian drummer Richard van Leeuwen. De groep combineerde op de eerste cd As the Heavens Fall elementen uit thrash-, death- en doommetal tot een eigen geluid, waarin het hoge spelniveau niet onder stoelen of banken werd gestoken. Op de nieuwe cd Bewildering Thoughts, wordt dit laatste aspect nog eens benadrukt. Van Leeuwens vrije en virtuoze drumspel verrijkt de fraaie gitaarriffs en -melodieën op vaak verrassende wijze. Een optreden voor Tama drums en Zildjian cymbals, import Serlui.

(Masacre CD 065/Rough Trade)

Threnody's debuut, As the Heavens Fall, was een van de betere metalplaten in jaren. De groep combineerde op die plaat elementen uit thrash-, death- en doommetal tot een eigen geluid, waarin het spelniveau niet onder stoelen of banken werd gestoken. Op de iets toegankelijker klinkende opvolger Bewildering Thoughts wordt dit laatste aspect nog eens benadrukt. Richard van Leeuwen, die John Mutters als drummer opvolgde, neemt alle vrijheden die hij zich maar kan wensen. Anders dan in Vulture en in Flyer, de bands waarmee hij zich vooral als een dienende drummer in de kijker speelde, kan hij in Threnody iedere break slaan, en alle dubbele basslicks trappen die er in hem opkomen. Dat verrijkt de (fraaie) gitaarriffs en melodieën op vaak verrassende wijze. Mocht je nog geen kennis hebben gemaakt met Threnody of Van Leeuwen, laat je dan gerust overrompelen door Bewildering Thoughts... (MvS)

De ondergang van Pestilence betekende een flinke klap voor de techneuten onder de death metal liefhebbers. Gelukkig doet het Rotterdamse Threnody een succesvolle poging Patrick Mameli's grote laarzen eervol te vullen. Het debuut As the Heavens Fall (eind ' 93) was al een indrukwekkend visitekaartje, met de zojuist verschenen opvolger Bewildering Thoughts overtreft Threnody de stoutste verwachtingen. Onnavolgbare tempowisselingen, fraaie stemmige momenten en razende death explosies doen Tampa en Stockholm op hun grondvesten schudden.

Gezien Threnody's internationale niveau is het een lachertje dat het kwartet onlangs de Grote Prijs van Nederland net zag weggekaapt door het Amesfoortse popgroepje Raise The Roof. Ook bassist Henry McIlveen kan er om lachen. "Ach, die tweede plek is een aardig visitekaartje, meer niet. We stonden er al van te kijken dat we de halve finale zo makkelijk wonnen." Zijn naam heeft hij van zijn Ierse pa, zelf is hij geboren en getogen in Schiedam. In Belfast is hij nooit geweest. De enorme verbetering die Bewildering Thoughts laat horen is niet alleen te wijten aan verbeterde studio-omstandigheden, maar vooral ook aan de nieuwe superdrummer Richard van Leeuwen.

McIlveen herinnert zich hoe hij en de zijnen aanvankelijk niet beseften wie ze precies hadden binnengehaald. "Toen onze vorige drummer John Suyker besloot zich op zijn studie te storten, plaatsten wij een advertentie in de Aardschok. Richard reageerde, kwam langs, jamde, leerde in no-time ons hele debuut uit z'n hoofd, verbouwde en passant de partijen en besloot te blijven. Pas later hoorden we dat hij in Flyer had gezeten en zagen we zijn naam in de Slagwerkkrant op de vijfde plek in de lezerspoll! Wisten wij veel dat we zo boften?!"

De mensen van Threnody's Duitse label Massacre noemden Van Leeuwen 'puur goud' en producer Gerhard Magin geloofde oren en ogen niet toen alle drumtracks in één keer waren vastgelegd. Dat had de knoppendraaier wel eens anders meegemaakt, zo vertrouwde hij McIlveen toe. "Magin produceert vaak bands voor Masacre, het is niet ongewoon dat hij daarbij ook zelf de nodige stukken inspeelt, haha. Sommige groepen beheersen hun instrumenten zo slecht dat Gerhard na de sessies 's nachts nog even snel een baspartijtje overspeelt of zo." Het zijn precies zulke bands die Masacre, met name in de beginjaren van het label, de reputatie van death metal afvalbak bezorgden. Dat is voorgoed verleden tijd, aldus Henry. "Het is zeker ook een label dat risico's durft te nemen en bands tekent op basis van 'we zien wel wat het wordt'. Ze hebben inderdaad hun centjes verdiend met de death metal golf. Inmiddels is het een stevig miljoenenbedrijfje aan het worden, onlangs tekenden ze nog King Diamond. Ze werken met licensiepartners in Amerika en Japan, dus Bewildering Thoughts verschijnt nu wereldwijd.

Es sei den Jungs von THRENODY gedankt, daß sie sich bereits auf der zweiten Scheibe ‘Bewildering Thoughts’ selbst entstaubt haben. Kein Überschall-Gitarren-gewichse und Höllen-Gegrunze tönt aus den Lautsprechern, sondern feine Stückchen, die vor musikalischem Esprit strotzen. Rock Hard fragte nach den Gründen der Abspeck­-Orgie. So schlimm wie der Vorspann klingt, war das Debüt “As The Heavens Fall” zwar nicht, aber die Musik der zweiten Scheibe hat sich doch ziemlich geändert, obwohl natürlich der Grundtenor weiterhin ein metallischer ist. Sänger und Gitarrist René Scholten hort sich am Telefon wie ein Mensch an, der mit den Füßen auf dem Boden steht und alles daransetzt, seine musikalische Träume zu verwirklichen.

>>Ich arbeite seit drei Jahren in einem Buchladen. Manchmal ziehen mich meine Kollegen wegen meiner Band auf: ‘Was willst du denn mit der Musik, damit hast du ja gar keine Chancen.’ Jahre vorher habe ich versucht, lngenieurswesen zu studieren. Das hat mich relativ schnell gelangweilt. lrgendwann habe ich mich noch bemüht, ein Studium der Umwelttechnologie durchzuziehen, was ich wegen der Mathematik aber auch nicht sehr lange gehalten habe. Letztendlich landete ich bei den Musikwissenschaften. Allerdings scheiterte ich dort an einem Professor, der meinte, daß moderne Rockmusik nicht in dieses Fach gehöre. Mit ihm habe ich mir ziemlich heftige verbale Schlammschlachten geliefert. <<

Etwas kleinlaut fügt René an daB er sich nicht getraut hat, diesem Elfenbeinturm-Menschen die THRENODY-Stücke vorzuspielen. Beim ersten Stuck ‘Dare Restrain’, einem erstklassigen, thrashigen Clubgroover, hatte der Mann wahrscheinlich die Ohren angelegt. >>Das erste Stück ist wirklich sehr eingangig. Unser Debut war so kompliziert arrangiert, daß es für viele Leute nicht leicht nachzuvollziehen war. Manchmal hatten selbst wir Schwierigkeiten, das Material so hinzukriegen, wie wir es uns in unseren Kopfen zurechtgezimmert hatten. Uns war klar; daß wir das auf “Bewildering Thoughts” ändern mußten. Vielleicht sollte ich diesem Dozenten unsere neue Platte mal vorspielen, weil er zumindest an den Drumparts nichts herummeckern kann.<<

Da kommt der Sangesmann genau auf den herausstechenden Musiker der Platte, den Neuling Richard van Leeuwen, der mit seinem ideenreichen, aufregenden Schlagen auch einen Jazzer vom Hocker hauen könnte. >>Richard kann einen supermusikalischen Groove trommeln. Bei der ersten Audition hat er unserem älteren Material eine ganz andere, viel interessantere Note gegeben. Früher stand er übrigens n Diensten von Flyer; einer melodischen Glamrockband aus Den Haag. irgendwie suchte er neue erausforderungen.<<

Die er per Kleinanzeige im Aardschok bei THRENODY ohne Zweifel fand. Fast müßte ich schreiben, daß er den Jungs zeigt, wo die Stocke hangen. Auf den Stücken blitzt immer wieder seine Qualität durch. Hoffentlich konnen sie dieses Tier uberhaupt halten.

Den musikalischen Tritt in den Hintern haben sich aber auch die anderen Mitglieder zu Herzen genommen. Die Gesangslinie kommt immer auf den Rhythmus, was dem Ganzen einen groovenden Charakter gibt, und außerdem verstehst du den Inhalt der Texte. Oft holte ich mich zurück, schreie die musikalische Linie nicht wie früher mit Worten zu. Die wenigen, die René aufgeschrieben hat, spiegeln eher eine traurige Stimmung.

>>Die meisten Momente im Leben, an die du dich erinnerst, sind doch die düsteren Geschichten. Im Grunde würde ich uns aber als ausgesprochen fröohliche Burschen sehen. Der Song 'Farewell' - dreht sich beispielsweise nicht am einen schweren Abschied von einem Menschen, sondern um die Katze meiner Eltern, die einfach abgehauen ist. Sie waren damals ziemlich sauer.<<

Darf ich dann die Zeilen von 'Willful' (“Werde ich je so sein, wie ihr mich haben wolltet”) als Rebellion gegen die alten Herrschaften verstehen? >>Nein. Meine Eltern haben mich ziemlich in Ruhe gelassen. << René regen ganz andere Geschichten auf, die in den flachen Landen passieren. >>Wir wohnen in der Nähe von Rotterdam, und dort leben viele Menschen aus unterschiedlichen Kulturen. Ich selbst bin gebürtiger Englander; und bei mit macht niemand einen Unterschiled zu den Holländern. Wurde ich aus Afrika oder Asien kommen, ware ich für diese Typen ein Ausländer; der anderen Leuten den Arbeitsplatz wegnimmt. So eine Idiotic... Auf unserer Platte haben wir deshalb ganz bewußt ein Statement gegen Rassimus abgedruckt. Wenn ich mir dos Abschlachten von Menschen im ehemaligen Jugoslavien ansehe, wird mir ohnehin schlecht. Ich dachte, daß die Menschheit aus dem Völkermorder vergangener Tage gelernt hat.<<

Hanno Kress

Threnody - Bewildering Thoughts

Masacre / Rough Trade

Hoewel het techno-metal genre moeilijk in de markt ligt, zijn er gelukkig nog altijd artiesten die zich daar niets van aantrekken en maken wat ze maken willen. Zo biedt Threnody na het verscheiden van Pestilence en Donor, het huidige Nederlandse alternatief voor de wagonladingen punk en hardcore-adepten. Debuteerden de Rotterdammers al vreselijk sterk met As the Heavens Fall (' 93), op Bewildering Thougts stormen ze daar in zevenmijlslaarzen overheen. Dat is zeker te danken aan de glasheldere en spetterende productie, maar meer aan het uitdiepen der composities en het aantrekken van superdrummer Richard van Leeuwen, die Threnody met zijn even explosieve als creatieve spel nieuwe impulsen geeft. Tegelijkertijd is René Scholte's grunt, altijd een barriere voor potentiële luisteraars, iets helderder en toegankelijker geworden, en zijn de dubbele gitaarpartijen van Scholte en Erik van de Belt om van te smullen. Luister en huiver bij het vlammende intermezzo van Willful, de plotse kalme passage van Solitude (Craving for Rest) en de onnavolgbare opbouw van uitschieter Fin de Siecle. Dat de boog niet altijd gespannen kan zijn bewijzen daarna het lethargische Silence en het instrumentale melancholiekje Black Nazareth, hoewel die sfeerstukken na de stortvloed aan tempwisselingen wel voor de nodige balans zorgen. "Gorefest? Daar doen wij niet voor onder", verklaart bassist Henry McIlveen elders in dit blad. De goede man heeft niets teveel gezegd.

Buiten was het op deze avond bloedheet, binnen in het Pandomonium was het mogelijk nog enkele graden warmer, maar het drukte in geen enkel opzicht de feestvreugde. Hoogstens de publieke opkomst, want in de eigen regio Vlaardingen staat THRENODY garant voor goed gevulde zaaltjes. Nu was het een man of vijfenzeventig die de hitte trotseerde. Threnody presenteerde deze avond de tweede CD, getiteld 'Bewildering Thoughts'. Het album laat horen hoe - in vergelijking met de eerste CD - voor een meer 'straighte' muzikale koers gekozen is. Het betekent een behoorlijke stap vooruit, waarbinnen bovendien veel meer plaats voor melodie is. Dat het ritmisch allemaal een stuk spannender is en meer 'grooved' zal voor een groot deel te danken zijn aan de nieuwe drummer, Richard van Leeuwen. Deze maakte vorig jaar een Warby-achtige 'carreer move' door van de melo-rockband Flyer over te stappen naar death metal band Threnody. Kortom, op een flink aantal punten is vooruitgang geboekt en het concert onderstreepte dat nog eens. Ondanks de sub-tropische omstandigheden zette het viertal een energieke, superstrakke set neer, waarin nieuwe songs als "Willful", "Bewildering Thoughts" en "Farewell" stuk voor stuk overtuigden. De band is wars van death metal clichés en dat blijkt niet alleen uit de zinnige teksten, maar ook uit de sympathieke presentatie. Threnody lijkt dus één van de bands die de teloorgang van het genre death metal wel eens zou kunnen overleven. Het doorstoten naar de finale van de Grote Prijs van Nederland bewees dat kort geleden al, dit optreden onderstreepte dat nog eens en 'Bewildering Thoughts' laat al helemaal geen ruimte voor twijfel.

Zes optredens en vijf masterclasses op een zondagmiddag met veel publiek. De party vond plaats op 13 maart in Willem II, Den Bosch, georganiseerd door de importeur van UFIP, Remo, Noble & Cooley, Gibraltar en Drum Partner Europe, met medewerking van de Slagwerkkrant. Doel was de drumtop van Nederland slagwerkend voor het voetlicht te halen. Het programma was breed. Verrassingsgast Rob Kloet van The Nits opende de dag in een drummend duet met Jeroen de Rijk. Het publiek werd er doodstil van. Ze speelden vooral op klank, met de nodig fijnzinnigheid en een gezonde dosis humor. Wat aanstromend jazztalent Chris Strik laat in de middag aan verbazingwekkends liet horen tijdens zijn masterclass kwam in het duel met heavy cat Richard van Leeuwen niet helemaal uit de verf. Daarvoor dicteerde Van Leeuwen te veel in het samenspel. Drummer Jorgen Ingmar liet de eer in het duo met ex-Frank Boeyen-drummer Henk Wanders aan de wereldpercussie van laatstgenoemde. Wat niet noodzakelijk een succes bleek te zijn. Hij ging nogal log tekeer op de fraaie nieuwe percussie instrumenten van Remo. Af en toe leek ook met Peter Magnee (gitaar) en Ernst van Ee het geval. Maar daar won de kwaliteit en precisie toch; ondanks dat de presentatie beter had gekund en er wat foutjes werden gemaakt. Hoewel er hier en daar slagwerk-moeheid optrad, zeker bij de mensen die intensief masterclasses volgden bij Engel, Dijkman, De Rijk, Van Ee of Strik, wist het trio Bonink, Snijders en Engel toch weer de handen op elkaar te krijgen. Het samenspel zou beter uitgewerkt kunnen worden, maar de solo's waren ok, vooral die van een van de beste drummers die Nederland rijk is, Rob Snijders. Dat Ton Dijkman daar ook toe hoort, bewees hij overtuigend in een geweldig slotconcert van zijn band Free Kick. Met een perfect geluid overigens, zoals de hele dag al het geval was. meer party's volgen, lijkt ons zo. (EW)

Door Mark van Schaick m.m.v. Hugo Pinksterboer

Richard van Leeuwen (24) speelt met Flyer melodieuze heavy rock, zoals te horen is op de cd Sell your Soul en tijdens de ‘3 x Haagse Herrie’-tournee, waarvan Flyer deel uitmaakt. Voorheen speelde Richard speedmetal met Vulture.

‘Ik was altijd al onder de indruk als ik drummers bezig zag en toen ik dertien was begon ik te spelen op het drumstel van een neefje. Meedrummen met platen van Kiss. Toen dat lukte dacht ik al snel dat ik heel wat was, tot ik er later achter kwam dat Kiss een onwijs slechte drummer had…’

‘Vroeger heb ik wel les gehad, maar nooit van een goede drumleraar. Daar baal ik wel eens van. Het waren allemaal waardeloze amateurs. Ze probeerden me dingen uit te leggen die ik niet nodig had. Maar weet je veel als je veertien bent. Dat je een goede basis nodig hebt, daar kom je later pas achter. Mijn belangrijkste les is nog steeds naar platen luisteren, en proberen om iets wat ik te gek vind na te spelen. Ik kijk ook veel naar andere drummers, zoals die drummer van Easy Meat, Peter Vlietstra. Dat is kicken.’

‘Als je op het podium staat, breng je toch je persoonlijkheid naar buiten. Ik vind dat ook voor een drummer belangrijk. Ik kreeg laatst een leuk compliment. Er kwam iemand naar me toe die zei dat hij me echt met gevoel vond spelen. Terwijl het toch gewoon heavy rock is: hakken, hakken, hakken. Maar wel met gevoel.’

'De laatste tijd doe ik even een warming-up voor ik het podium opga. Soms ging het goed, soms niet. Ga je meteen zitten hakken – kramp dus. Je bent met optredens toch meer gespannen, en dan hou je je stokken te krampachtig vast. Voor speedmetal, zoals ik bij Vulture deed, moet je wel onwijs veel conditie en uithoudingsvermogen hebben, maar Flyer is muzikaal veel interessanter. Speedmetal is toch een beetje vijfde versnellingswerk.’

‘Soms hoor je over drummers die zes uur per dag oefenen, maar daar kan ik me niets bij voorstellen. Ik kom aan een uur of twee, soms iets langer, op een drumstel met rubberen platen op de trommels. Met een cd meespelen of een clicktrack, en dan ’s avonds met de band. Da’s dus wel een uur of vijf per dag… Ik probeer in onze muziek niet te technisch te doen. Muzikaal bezig zijn is belangrijker, en dan kan je best eens een keer een fill over een maat heen laten lopen.’

‘Ik luister naar rockmuziek, heel ruim, van Journey tot Megadeth. Power is belangrijk. Whitesnake met Tommy Aldridge bijvoorbeeld. Ook wel eens wat jazzrock. Daar kom ik Colaiuta dan tegen; hij is te gek. Al zijn het maar kleine dingetjes die je kan jatten… Dat maakt je eigen muziek wat interessanter.’

‘Dubbel basswerk is heel belangrijk in onze muziek. Ik bouw daar heel erg op. Een beetje heftige dubbele bassdrums mag ik ook graag horen, zoals bij Deen Castronovo. Hij is wel een favoriet, zoals hij te horen is op Tony Macalpine’s plaat Maximum Security. Hoe heet dat nummer… The King’s Cub. Wat mijn eigen drumspel betreft kies ik voor het nummer Always, maar dat is niet echt representatief voor wat Flyer doet. We spelen meer groovy.’

‘We willen niet over tien jaar nog in hetzelfde circuit zitten. Ik kies voor internationale roem, liever dan voor brood met een coverbandje. Zit niet eens aan Amerika te denken hoor, Duitsland zou al prima zijn.’

Richard speelt op een vijfdelige Tama Rockstar Pro, met een dubbel basspedaal. ‘Die tweede bassdrum gebruik ik niet, maar ik vind het wel cool staan. Een twinpedaal vind ik geluidstechnisch beter en het speelt ook lekkerder.’ De toms zijn 13’, 14’, 16’, niet te laag gestemd (Pinstripes) en een 22’ bassdrum. ‘Een heel goed drumstel in zijn prijsklasse. Daar moet je toch rekening mee houden.’ Zijn bekkens zijn van Zildjian: 16’ en 18’ Rock Crashes, een 16’ Medium Thin K Crash en een 18’ Thin Dark Crash, een 18’ China Boy Low, 14’ K hi-hats gesloten rechts en 14’ Rock Hats op het pedaal, een 20’ K Custom-ride en een K Splash, allen Briljant. Zijn stokken zijn van Vater, 5B, met nylon tips.